Duszpasterstwo parafialne księży pijarów w Drohiczynie


Pijarzy objęli parafię drohiczyńską dopiero po 17 latach od przybycia do tego miasta. Jakkolwiek bowiem ustawowo, na mocy Konstytucji Rzeczpospolitej z 1775 r. przyznano im parafię wraz z kościołem, plebanią i beneficjum, to jednak postanowienie to mogło wejść w życie dopiero po śmierci legalnego proboszcza ks. Jana Stankiewicza eksjezuity.

Od 1791 r. kolejni rektorzy kolegium byli równocześnie proboszczami parafii Trójcy Przenajświętszej w Drohiczynie. Już wcześniej jednak zakonnicy udzielali się w pracy duszpasterskiej w parafii, czego dowody w postaci metryk szafowanych przez nich sakramentów( chrztu, małżeństwa) i innych posług (pogrzeby), zachowały się w księgach archiwum  parafialnego w Drohiczynie. Uznanie, jakie zdobyli dla swej pracy nauczycielskiej i wychowawczej w szkole podwydziałowej, ułatwiło im zapewne wejście w parafialne zadania duszpasterskie.

Czasy, w których wypadło im prowadzić parafię drohicką, były bardzo ciężkie: trzecie rozbiór Polski, Insurekcja Kościuszkowska i jej upadek, zaborcze rządy Prusaków, potem Moskali, wojna Napoleońska, Powstanie Listopadowe... przemarsze wojsk, rekwizycje, represje- to wszystko musiało ogromnie utrudniać pracę parafialną. Zapewne te obiektywne przyczyny sprawiły, że praca duszpasterska w parafii drohickiej nie nabrała takiego rozmachu, jak to miało miejsce w okresie inwestycji w zakresie remontu czy wyposażenia kościoła, ani dowodów na to, by pijarzy przejawiali szczególną troskę o stowarzyszenia religijne. Podtrzymywali natomiast zasadę pewnej specjalizacji w duszpasterstwie, kaznodziejów, szafarzy sakramentów, administratorów czy prokuratorów, troszczących się o materialny stan świątyni. Kontynuowali też duszpasterstwo misyjne wśród Żydów. Życie postawiło przed nimi zadania w zakresie duszpasterstwa ekumenicznego. Klasztor pijarski był też niewątpliwie ośrodkiem duchowości, promieniującej na okoliczne duchowieństwo.