W XIII wieku, aktem z dnia 8 marca 1237 r. nadaje Konrad zamek drohicki ze znacznymi posiadłościami między Bugiem a Narwią do samych granic Rusi, Zakonowi Rycerzy Chrystusa, a ogólnie znanemu pod mianem Braci Dobrzyńskich.

Bracia Dobrzyńscy, po porażce brodnickiej w 1225 r. gdzie ulegli Prusakom, stanęli wobec możliwości połą­czenia ich z Krzyżakami, czego sobie stanowczo nie życzyli, czując nienawiść do niemieckich przybyszów dających już poznać czym są i czym być zamierzają.

Chętnie więc godzą się na propozycje Konrada obrony Mazowsza przed nieprzyjacielskimi najazdami bez zwłoki osiadają ze swym mistrzem Henrykiem ze Żygocina na zamku drohickim, wzmacniając warow­nię i uśmierzając Jaćwież, podnoszącą od czasu do czasu głowę.

Utrzymują niektórzy, że wzmiankowani rycerze już w 1240 roku musieli ulec przemocy Tatarów, którzy wtenczas Drohiczyn i okolicę zniszczyli. Jednak znaleziona w Drohiczynie w 1783 roku przy kopaniu dołu, płyta marmurowa z herbem Rycerzy Dobrzyńskich i napisem świadczącym, że w tym miejscu , pochowany był w 1248 roku Mistrz Henryk z Żygocina. Widzim, że tan zakon po napadzie Tatarów, jeszcze jakiś czas przetrwał w tym mieście. Oto treść napisu:

Hie sub umbra querci
Quiescunt ossa Henrici
De Żygocin nomen illi
Nescivit sibi similii
Magister Christ militiae
Sit heres aeternae laetitiae
Obiit Anno Domini MCCXXXXVII.
Tu pod cieniem dębu
Spoczywają kości Henryka
Z Żygocina jego imię;
Nie znał sobie równego,
Mistrz Chrystusa wojska
Niech będzie dziedzicem wiecznej radości
Umarł Roku Pańskiego 1248.