Ikona Świętego Mikołaja malowana techniką temperowo-olejną ze złoceniami na desce pochodzi z końca XVII w. Rozmiary ikony 124 x 95 cm, malarz nieznany, obraz odnawiany na początku XX wieku. Opis ikonograficzny przedstawia się następująco: postać świętego w postawie hieratycznej z prawą ręką uniesioną w geście błogosławieństwa, lewą podtrzymująca mszał. Głowa osadzona na krótkiej szerokiej szyi okolona jest włosami spadającymi w puklach koło uszu i długą szeroką brodą, w całości na tle szerokiego, złocistego nimbu. Twarz o szeroko rozstawionych kościach policzkowych, długim i ostrym nosie. Oczy głęboko osadzone o lekko opuszczonych powiekach. Święty ubrany jest w pontyfikalną, brokatową kapę o roślinnym, dekoracyjnym wzorze z obramieniami podkreślonymi motywem krzyży. Również i mszał trzymany w ręku posiada ozdobne okucia na narożach z rombową apliką na środku. Tło całości obrazu abstrakcyjne, ozdobione rytym, powtarzalnym motywem liści i kwiatów granatu, pokryte złotą folią. Rama prostokątna o podwójnym profilu podkreślonymi perełkami. Pole środkowe ozdobione na narożach motywem małżowinowo-chrząstkowym, na osiach boków zdwojonymi palmetkami. Całość pierwotnie pokryta srebrną folią z laserunkami i złotem. Jedynie na podstawie analizy stylistycznej obiektu można stwierdzić, że powstał on w końcu XVII wieku, zaś na podstawie badań obiektu, że został poddany „odnowieniu” w początku XX wieku.

Zachowana ikona św. Mikołaja dobitnie potwierdza ciągłość tradycji w świątyniach Drohiczyna. Dzisiejsza cerkiew św. Mikołaja, ocalała jako jedyna z wielu, jest godną spadkobierczynią przebogatych świętości, jakie historia pozostawiła wyznawcom prawosławia.