Już jako król polski w r. 1390 odbiera Jagiełło bratu stryjecznemu jego dziedzictwo na Podlasiu, a starając się pozyskać możliwie najwięcej przyjaciół wśród możnowładco w koronnych, przyznaje Drohiczyn, Mielnik, Bielsk i Suraż księciu mazowieckiemu Januszowi przejściowemu posiadaczowi ziemi drohiczyńskiej z lat 1382 - 1383.

U Kromera znajdujemy takie ujęcie tego faktu: „Jagiełło drohiczyński powiat z Drohiczynem samym. Janowi, starszemu mazowieckiemu xsiążęciu dziedzicznem prawem darował 1390 r., wymówiwszy: aby powiat przerzeczony, jako przedtem zawsze, tak też y od czasu do Polski przynależał y aby imieniem onego Jan, takąż powinność i posłuszeństwo, jaką y drugie xsiążęta litewskie królowi poprzysiągł“ (Tłumaczenie Błazowskiego).

Książę mazowiecki zgodził się zostać posłusznym lennikiem króla Władysława i objął grodzisko.

Chcąc się okazać prawowitym chrześcijaninem będąc szczerze nabożnym, jak matka jego Julianna, funduje Jagiełło w r. 1392 drewniany kościół w Drohi­czynie, który na owe czasy znacznie podniósł powagę grodu drohickiego. Na miejscu kościoła drewnianego wzniesiony został w r. 1555 nowy kościół murowany, spalony przez Szwedów w 1657 r. odbudowany dopiero w 1709 r. Kościół ten istnieje do dnia dzisiejszego jako kościół parafialny pod wezwaniem św. Trójcy.