Rangę pijarskiego kolegium w Drohiczynie podnosiło i to , że znajdował się tutaj nowicjat, przygotowujący nie tylko życia zakonnego , lecz również do zadań czycielskich, prowadząc zajęcia w klasie wstępnej. Nowicjat pijarski trwał jeden rok i kończył się złożeniem ślubów zakonnych.

Powstanie nowicjatu w Drohiczynie stało się możliwe dzięki ofiarności jednego z pijarów, ks. Michała Frąckiewicza, który w 1775 r. oddał na ten cel dom ( zapewne odziedziczony po rodzicach). Z raportu Piramowicza dowiadujemy się, że w 1782r . w nowicjacie drohiczyńskim, utrzymywanym kosztem prowincji zakonnej, znajdowało się 8 kandydatów do zakonu. Pogłębiali oni swoją wiedzę pod kierunkiem specjalnie dobranych profesorów. Nad kształtowaniem ich duchowości czuwał mistrz nowicjatu. Wiadomo, że do 1789r. Pełnił tę funkcję ks. Kazimierz Sikorski, a w latach 1790 do 1798 ks. Kazimierz Długoszewski( jego zastępcą był ks. Jacek Rogowski). W wyniku represyjnych zarządzeń władz pruskich, nowicjat został zlikwidowany. Przywrócono go jednak dzięki ks. Onufremu Kopiczyńskiemu, który cieszył się, jako uczony i prowincjał zakonu ( 1804-1807) pewnymi względami u władz pruskich. Jednym z nowicjuszy domu drohiczyńskiego ks. pijarów, był Jakub Zebedeusz Falkowski, późniejszy założyciel Instytutu dla Głuchoniemych w Warszawie.

Likwidacja nowicjatu zbiegła się z najprawdopodobniej z zamknięciem szkoły pijarskiej, przez zaborcze władze carskie w 1832 r. w wyniku popowstaniowych represji.