Pierwszy kościół Trójcy Przenajświętszej
Najstarsza świątynia istniała prawdopodobnie już w XIII w. Aleksander Jabłonowski datuje kościół wraz z parafią na 1350 r. Uważa jednak, że świątynia była znacznie starsza i została ufundowana za czasów litewskiego księcia Mendoga (1203-1263). Powstanie pierwszego kościoła wiązać należy z osadzeniem na zamku drohiczyńskim Braci Dobrzyńskich, dokonanym przez Konrada Mazowieckiego w 1237 r. Przypuszczalnie wówczas Rycerze Chrystusowi zbudowali swój pierwszy kościół, który mógł ocaleć w czasie najazdu Daniela Romanowicza na Drohiczyn. Wskazuje na to znalezisko płyty grobowej mistrza zakonu, pochowanego 10 lat później, najpewniej na cmentarzu przykościelnym.
W 1386 roku Władysław Jagiełło po swoim chrzcie ufundował w Drohiczynie na górze zwanej Poświętne kościół parafialny pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej. Najdawniejszym znanym dokumentem dotyczący kościoła parafialnego jest przywilej wydany przez Zygmunta I w Mielniku w 1509 roku (feria secunda post dominicam invocavit, proxima). Z dokumentu tego dowiadujemy się, że gdy pierwotny przywilej przypadkiem zaginął (casu quodam infausto amissum). Pleban zatem Drohicki – Jakub prosił Zygmunta I o potwierdzenie dawniejszych nadań temu kościołowi służących.
W tym przywileju Zygmunt I na nowo zapewnia kościołowi Trójcy Świętej posiadanie wsi Rudy z młynem, jak też pewnych łąk na Drohiczynie i brzegu rzeki Toczny przy Rudzie. Mieszczanom w rzeczonym młynie wszelkie zboże mleć pozwala. Przeznacza ponadto dla kościoła z czterech karczem (kapie) coroczne po 4 kop groszy litewskich; z daniny miodowej, sześć rączek (manualia alias rzączki) z każdego łanu miejskiego, tak od katolików jak też Rusinów po 6 groszy dziesięciny pieniężnej; z łanów zaś wójtowskich i dwornych, dziesięcinę snopową; podobną dziesięcinę z każdego zboża ze wsi królewskich: Gródek, Sieniewice, Drażniewo, Starczewice i Bujaki, jak również z wiosek szlacheckich: Mężenino, Tokary, Zajęczniki, Boguszki, Kluchowo, Skiwy, Kłopoty, Bujny, Patry, Troje Miłkowice, Stawki, Siekierki obie, Lisewo, Obniże, Ciołkowo, Hrunice, Sady, Krupice i Koczerhy. W tym przywileju jako świadkowie są wymienieni: Paweł biskup łucki, Mikołaj Mikołajowicz Radziwiłłowicz Trocki, Stanisław Chlebowicz płocki wojewoda, Stanisław Piortowicz grodzieński, Jan Zabrzeziński w Nowogródku (zapewne starostowie), Janusz Rostkiewicz, Jan Sapiecha starosta witebski, marszałek i pisarz Wielkiego Księcia Litewskiego, Mikołaj Niemira starosta mielnicki, sekretarzem królewskim był niejaki Jan Filippi Doktor Dekretaliów, kustosz i kanonik Wileński (z Archiwum miejskiego).
Ten król w 1535 r. zwolnił mieszczan drohickich z płacenia danin przez sześć lat z racji wielkiego pożaru, który strawił kościoły i wiele domów.