Opieka duszpasterska nad chorymi w parafii drohickiej zasługuje w „okresie jezuickim” na najwyższe uznanie. Wyrażała się ona przede wszystkim w trosce o dobro duchowe cierpiących, ale również w róż­nych formach opieki medycznej, choćby przez dostarczenie lekarstw z własnej apteki. W czasie wojen i szerzącej się zarazy jezuici drohiccy, ewakuowali szkoły i mieszkańców rezydencji w. bezpieczne miejsce, zostawało jednak zawsze kilku ojców w Drohiczynie dla posługi cho­rym. Bywało, że mimo setek ofiar moru udawało się im wyjść cało, niekiedy jednak płacili daniną życia, cierpień, choroby, za wierność ka­płańskiemu powołaniu. Tak stracił życie pierwszy superior drohicki Jan Sawicki, zmarły w Mińczewie na zarazę.

Przy kościele Trójcy Przenajświętszej w Drohiczynie funkcjonował szpital, w którym ludzie starzy i chorzy znajdowali przytułek i opie­kę. Wielu ubogich i głodnych znajdowało u furty jezuickiej rezy­dencji w Drohiczynie pomoc i wsparcie w tamtych bardzo trudnych czasach.