Wstęp
Województwo Podlaskie powołane do istnienia jeszcze w ramach Litwy w 1520 r., zostało włączone do Korony na Sejmie Lubelskim w 1569 r. W skład tego województwa weszły trzy ziemie: Drohicka, Bielska i Mielnicka. Stolicą woj. podlaskiego był Drohiczyn n/B.: „miasto portowe”, „sądowe”, „sejmikowe”, ośrodek handlowy, ważne ognisko życia religijnego i zakonnego, „metropolia’’ podlaska. W tym mieście nie było jednak szkół wyżej zorganizowanych. Ten brak odczuwała dotkliwie okoliczna szlachta i to tym bardziej, że w połowie XVII w. spośród 22 województw polskich tylko podlaskie nie posiadało szkół na poziomie średnim i wyższym. Zabiegi, zmierzające do zaradzenia temu brakowi, podejmowane przez podlaską szlachtę, naciski na proboszcza, petycje skierowane do biskupa łuckiego i prowincjała OO. Jezuitów, doprowadziły do sprowadzenia zakonników świętego Ignacego do Drohiczyna. Nie bez znaczenia były też wcześniejsze kontakty duszpasterzy drohickich z zakonnikami, których jak wspomina Załęski już w XVI w. zapraszano z Pułtuska do Drohiczyna. Decydującą rolę odegrał tu jednak archidiakon łucki ks. Paweł Jędrzej Petrykowski, proboszcz kościoła Trójcy Przenajświętszej w Drohiczynie, wielki przyjaciel Towarzystwa Jezusowego. Jego śmiałe decyzje doprowadziły do powstania domu misyjnego a potem rezydencji zakonnej w Drohiczynie.