Źródło
- "Klasztory Podlasia" Józef Maroszek, 1995
- "Bazylianie w unickiej diecezji brzeskiej w XVIII wieku" Dorota Wereda, BIAŁORUSKIE ZESZYTY HISTORYCZNE
Bazylianie przybyli do Drohiczyna w końcu XVIII w. Zadaniem, jakie zostało powierzone zakonnikom, była organizacja szkolnictwa dla okolicznej ludności unickiej. Placówka w Drohiczynie, posiadająca status misyjnej, podlegała klasztorowi w Supraślu. W praktyce oznaczało to, że zakonnicy z Supraśla posiadali prawo do wizytowania, wglądu w kalkulacje, udzielania upomnień przełożonym wpływu, kontroli postawy i morale zakonników. Misjonarzem mógł zostać zakonnik, który pomyślnie ukończył 2-letni kurs filozofii i 4-letni teologii. Wymagana była dobra znajomość Pisma Świętego, twórczości Ojców Kościoła i dziejów Cerkwi unickiej. Jako wikary i kaznodzieja w Drohiczynie został odnotowany Bazyli Kalinowski. Zakonnik ten urodzony w 1772 r. pochodził ze stanu szlacheckiego, edukował się „przy rodzicach”, został wyświęcony w klasztorze w Supraślu w 1790 r.
Drohiczyńscy Bazylianie objeli w zarząd cerkiew Św. Mikołaja. Klasycystyczna istniejącą do dziś cerkiew Św. Mikołaja zbudował u schyłku XVIII wieku Jakub Ciecierski. Obok niej wzniósł klasztor na planie litery L, z piętrowym frontem skierowanym do rynku i dłuższym parterowym w stronę rzeki.
W 1829 r. placówka bazyliańska w Drohiczynie uległa kasacie, a kościół został w 1839 r. zamieniony na cerkiew prawosławną. Zabudowania klasztorne zostały rozebrane w 2. poł. XIX w.